خزه‌ی کف جوی (خاطرات سه دهه معلمی 90-60)

کتاب خزه‌ی کف جوی (خاطرات سه دهه معلمی 90-60)، نوشته‌ی محمدتقی نعمت‌زاده، حوزه‌ی نوشتن خاطره، سال‌هاست رنگ باخته و خشک و کم‌سو گشته، نه‌تنها نیازی دیده نمی‌شود که زندگی مدرن و توسعه‌ی علوم ارتباطات – دیداری و شنیداری – و فن‌آوری پیامکی، حال و حوصله‌ی نوشتن را از همه گرفته است.

https://ahooraghalam.ir/?p=6454

خزه‌ی کف جوی، نه پای رفتن داریم و نه تاب ماندگاری. معادلی برای اصطلاح گویش محلی خودمان: “باقِلی گزرک بیسَه”.

نسل ما از نوجوانی، خیلی سریع به دوره‌ی میانسالی رسید. ما دوره‌ی جوانی نداشتیم. زبان حال ما را «رهی معیّری» به نیکویی سروده است:

من جلوه‌ی شباب ندیدم به عمر خویش                از دیگران حدیث جوانی شنیده‌ام

از جام  عافیت   می   نابی    نخورده‌ام                 وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده‌ام

آنچه در این کتاب می‌خوانیم

دبیرستان طالقانی، با دو تکه ساختمان قبل از انقلابش، بافتی قدیمی داشت و از مدارس مطرح شهر بود. قسمت جلویی دو طبقه بود که پایینی، شبستان بود و دائماً آن را مرمت می‌کردند؛ ولی بلااستفاده مانده بود. فقط از راهروی آن برای امتحانات استفاده می‌کردند. قسمت بالا، با مرمت‌ها و مواظبت‌هایی که می‌شد، تقریباً سرپا بود و عمده‌ی کلاس‌ها در آنجا بودند. اما ساختمان روبرویی فرسوده‌تر بود. دو طبقه؛ اتاق‌های پایینی برای آزمایشگاه و دروس تقویتی دایر می‌شدند، در بالا پنج کلاسی بود؛ بدقواره و بدگونیا و اتّفاقاً غالب شاگردانش اولی‌های ناموزون و بدترکیب بودند. حیاط مدرسه کوچک بود و بدریخت؛ جایی برای ورزش بچه‌ها نداشت. ساعت به ساعت مینی‌بوس می‌آمد و بچه‌ها را به کلوپ می‌برد و برمی‌گرداند. در میان دبیران ورزش، نعمت‌الله لحاف‌چی گل سرسبد بود؛ میوه‌ای پخته شده و کاملاً رسیده؛ خوش‌سیما، با اندامی مناسب کارش. چهره‌ای جذاب داشت و سروصورتی که روزانه موهایش سفیدتر می‌شدند. سیرتی کم‌حرف و تودار و شخصیتی کاملاً عملگرا؛ او در دوره‌ی هشت‌ساله‌ی جنگ فرماندهی لایق و غوّاصی ماهر بود. به‌تازگی فامیل بامسمّای دادآفرید را گرفته بود. او کارهایی شجاعانه کرد. با همسر شهیدی ازدواج کرد و دو نفر را از غرق شدن نجات داده بود؛ ولی خود شهیدوار رفت. درست در اول مهر سال 79 وقتی که هنوز چهل و سه چهار سال بیشتر نداشت…https://moallememories.blogfa.com/post/10