نامه‌های یک آرزومند

کتاب وقتی که احمق بودم داستان بسیار زیبا و جذاب که به قلم زیبای داود فرامهر نوشته شده است. تمام اندوه و آرزوهای بربادرفته، روانه آن‌سوی تاریک ماه می‌شوند تا در هاله‌ای از سیاهی و سکوت آرام گیرند و این شوم‌ترین پایان برای آن‌هاست. این آرام گرفتن به‌معنای رسیدن به آرامش نیست بلکه گرفتارگرداب تنهایی و غرق شدن در دریایی از حسرت برای زمان ازدست‌رفته می‌باشد.

تنها حقیقتی که در این دنیا وجود دارد. موجودیت ما به عنوان انسان است و شاید بقیه چیزها همگی حاصل توهمات ما باشد.

برشی از متن

آرزوهای سوخته، همان شکل از آرزو هستند که فقط و فقط می‌توان نام‌شان را آرزو گذاشت. یعنی آدم، صِرف خواستش، آن چیز را آرزو می‌کند بی آنکه برای رسیدن به آن تلاش کند. این مدل آرزو اکثراً با شکست مواجه شده و درنتیجه سوختن و پرپر شدن آرزو را بدنبال دارد. این نوع عملکرد در جهت آرزو بسیار سخیف و دون است، پس به‌ناگاه غم و اندوهی جانکاه گریبان آدم را می‌گیرد. اندوهی احمقانه که ارزش و اهمیتی نخواهد داشت.

پس بیایید قبل‌ از آن‌که در دریای آرزو شناور شویم، “اندوه” را بشناسیم تا ارتباط و تعامل آن‌ها بیشتر مشخص شود. در این بین کیفیاتی دیگر همچون ترس، شادی، غم و غصه و سایر مسائل مرتبط با آن‌ها را کنکاش می‌کنیم تا شناخت دقیق‌تری از آرزومندی نصیبمان گردد.