کاش هم‌قبیله بودیم ای عشق

شعر کاش هم‌قبیله بودیم ای عشق به قلم فاطمه عبدالهی این مجموعه شعر، احساس است، و الهامی غیبی، که در دل شاعر می­‌افتد و او آن را بر سپید صفحۀ کاغذی که به رنگ اندیشه­‌های پاک اوست، به تصویر می‌­کشد و جان و روح خواننده را درگیر خود می‌­کند و گاه تا انتهای روزهای خیال­‌انگیز پیش می‌­برد.

از روزگار قدیم، شعر را کلامِ مَوزون و مُقفّا و مُخیّل می‌­دانستند و اگر سخنی موزون بود و این ویژگی‌­ها را نداشت، از دایرۀ شعر بیرون زده می­شد. قرن‌ها گذشت و «نیمایی» ظهور کرد و شعر نیمایی عرضه شد و بعد هم «هایکو» و «طرح» و «نوخسروانی» و …، و شاعر معاصر کوشید تا با کنار زدن لایه­‌های کهن، به تصویرگری سخن خود، با تجربه­‌های نو امروزی بپردازد. امروزه حتی شعر کلاسیک و کهن هم اگر شاعری را به خود مشغول کند، روحی که در شعر دمیده می‌­شود، باید نو و از غبار قرن‌های گذشته عاری باشد.

برشی از کتاب

♥♥♥♥♥♥♥

همین دیروز بود

قول دادی، می‌­آیی

فردا

حالا روزهای فرد

بی­‌هیچ زوجی می‌­آیند…

♥♥♥♥♥♥♥