هشت (جلد دوم)

کتاب هشت (جلد دوم) هشت سال خاطره، هشت سال ایثار هشت، سال دفاع مقدس، تدوین و تصحیح: مهسا غفاری، به کوشش مرکز فرهنگی و موزه دفاع مقدس دزفول، خاطرات و روایات کتاب هشت به همّت استاد بزرگوار جناب بهزاد جولایی و مرکز فرهنگی و موزۀ دفاع مقدس دزفول، توسط دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول، از طریق مصاحبه و گفت‌و‌گو گردآوری شده است. این کتاب دربرگیرندۀ خاطرات شخصی رزمندگان، اُسرا و افراد عادی در شهرهایی است که مستقیم یا غیرمستقیم دوران جنگ را درک و زوایای مختلف آن را با گوشت و پوست خود لمس کرده‌اند. 

در طول پیدایش بشر، جنگ به‌عنوان موضوعی اجتناب‌ناپذیر در زندگی‌ انسان مطرح بوده است و به‌طور ناخودآگاه بر عوامل و ابعاد گوناگون زندگی اجتماعی او تأثیر داشته است. جنگ با تمام ویژگی­های مخربی که دارد سبب پیدایش و تقویت مفاهیمی می‌شود که در دگرگونی سرنوشت بشر تأثیرگذارند.

جنگ هشت سالۀ بین عراق و ایران که به کشور ما تحمیل شد، از زوایای متعدد، زندگی افراد مختلف را تحت تأثیر خود قرار داده است، چه آنان که مستقیماً در جبهه‌های نبرد شرکت داشته‌اند و چه افراد پشت جبهه‌ها و چه کودکان و افرادی که درکی از عمق حوادث در پی جنگ نداشته‌اند. پس از گذشت 35 سال از پایان هشت سال دفاع مقدس در مردادماه 1367، هنوز هم روزانه روایات و رویدادهای متفاوت و جدیدی از تبعات جنگ پرده‌برداری می‌شود که ممکن است سال‌های سال به اندازۀ تمام ایرانیانی که در آن سال‌ها زیست کرده‌اند و یا پس از دوران هشت‌ساله جنگ تحمیلی به این جهان چشم گشوده‌اند و به‌گونه‌ای از عواقب جنگ بهره برده‌اند، ادامه داشته باشد. خاطراتی تلخ و شیرین به وسعت جغرافیای پهناور ایران و از دیدگاه‌های مختلف و متفاوت که همه در کنار هم بخش مهمی از تاریخ معاصر این سرزمین را به خود اختصاص خواهند داد…

برشی از متن 

در سال 1364، عملیاتی به اسم عملیات والفجر 8 در شبه جزیره‌ی فاو آغاز شد. در آن عملیات، فرمانده‌ی گردان، من را که در قایقرانی مهارت داشتم مسئول قایق کرد و دستور داد که افراد را به آن سمت رود انتقال بدهم. حرکت کردم و حدود 13 نفر از رزمندگان را به آن سمت آب بردم تا مستقر شدند و در مسیری به طول 45 کیلومتر حرکت کردم و دوباره به سمت جزیره برگشتم. حدوداً ساعت 11 بود که فرمانده من را صدا زد و گفت: «سید، تو به عنوان مسئول تدارکات برو و برای بچه‌ها غذا تهیه کن و بیاور.» و یکی دیگر از سربازان را با من راهی کرد. شروع به حرکت کردیم. چند دقیقه‌ای گذشت و داشتیم از بین نی‌زارها حرکت می‌کردیم که عراقی‌ها ما را شناسایی کردند و سریعاً شروع به بمباران کردند. من هم مجبور بودم مانند آموزشی که دیده بودم به صورت مارپیچ حرکت کنم که خمپاره به ما برخورد نکند، بعد از پرتاب، یک خمپاره در 3 متری من پرتاب شد که از شدت انفجار قایق وارد نی‌زار شده و آن هم‌رزمی که در کنار من بود با اصابت یک ترکش به بدنش به شهادت رسید. چون وزن موتور قایق زیاد بود، قایق از سمت موتور غرق شد و حالا من مانده بودم با یک جلیقه‌ی نجات و اسلحه‌ای بر روی کمرم. چیزی حدود 30 ساعت روی آب معلق بودم، چیزی که اصلاً تصورش را هم نمی‌کردم! در این زمان قایق‌های مختلفی در ساعات مختلف از روی آب حرکت می‌کردند اما نمی‌توانستم آنها را صدا کنم زیرا اطمینان نداشتم که آیا این قایق از هم‌رزمان من هستند یا قایق دشمن است، چون در آن شرایط دید بسیار کم بود. به همین صورت روز گذشت و شب شد و هیچ‌کس دیگر از آنجا نگذشت. من هم اگر که خداوند قبول کند در همان شرایط نماز خواندم اما تا صبح نتوانستم استراحت کنم چون باید در حالت آماده‌باش می‌ماندم و تنها ذکر می‌گفتم.