درختی که عاشق شد!

کتاب درختی که عاشق شد! به قلم زیبای خانم فاطمه موسوی روایت شده است. درخت، امیدی به تحقق شیرینش نداشت، او از طبیعت اطرافش می‌ترسید و میلی به باز کردن چشمانش نداشت؛ اما ناگهان، بوی آشنایی به مشامش رسید که باعث شد قلبش مانند ماهی‌ای که از آب بیرون مانده باشد، در تنگ خالی سینه‌اش جهیدن بگیرد. او چشمانش را با سوق فراوان باز کرد، قلبش تند تند می‌تپید…

برشی از متن

در سحرگاه یک روز قشنگ بهاری، پس از یک شب زیبای بارانی، جنب‌وجوشی آشنا، زمین نمناک را در خود گرفت. دانه­‌ای پوست ترکانید، تکه­‌ی کوچکی از زمین ترک­‌های ریز و درشت فراوانی خورد،

سنگریزه­‌هایی از دل آن بیرون ریخته شدند، و تپه­‌ی کوچک بند انگشتی را کنار سوراخی که حالا مانند چشم‌ه­ای سر باز کرده بود، به وجود آوردند.

موجودی در حال شکافتن سینه‌ی خاک بود تا سر خود را از میان خاک­‌های نرم و کلوخ­‌های کوچک و مرطوب زمین بیرون آورد، آن موجود کوچک یک جوانه‌ی پرشور و بی‌تاب بود که اندام کوچکش در یک علفزار بزرگ و زیبا و در کنار یک رودخانه­‌ی صاف و زلال قامت راست کرده بود.

هوا سرد بود و هنوز از ساقه‌ی علف‌ها آب می‌چکید. جوانه­‌ی کوچک گرسنه بود و از سرما می­‌لرزید، او ریشه­‌ی کوچکش را برای یافتن غذا در دل زمین به هر سویی می­‌فرستاد؛ اما چیزی نمی‌یافت، بغض گلویش را فشرد و ژاله‌­ی کوچکی همچون قطره­ای اشک بر صورتش نشست، زمین دختر کوچکش را در آغوش گرمش کشید، ریشه‌اش را نوازش کرد و بر او بوسه زد.

سینه­‌ی خود را فشرد و به او شیره­ای سرشار از مواد معدنی گوارا داد. جوانه در حالی که شیره را با دل و جان از سینه‌ی مادر می‌مکید، خورشید گرگ‌ومیش سحر را زدود و نور گرم و زرینش را به صورت او پاشید و تولدش را تبریک گفت، نسیم نیز آرام و لطیف به دورش چرخید و او را نوازش کرد.