دنیای معلمی

کتاب دنیای معلمی به قلم زیبای آقای کریم روشن‌پور دهبری است خلاصه‌ی ده‌ها خاطره و صدها نکته‌ی آموزشی – تربیتی است که براساس واقعیت‌هایی بوده که در طول دوران سی‌سال تجربه‌ی آموزگاری‌ام دیده و شنیده و یا خودم شخصاً با آنها دست‌وپنجه نرم کرده‌ام، بیشتر این نوشته‌ها از روی یادداشت‌هایی است که در همان دوران خدمتم، نُت‌برداری کرده‌ام و فقط اندک مطالبی را صرفاً از حافظه در دوران بازنشستگی‌ام به قلم آورده‌ام، بنا به مصلحتی که دلیلش روشن است برخی اسامی را در این نوشته تغییر داده‌ام، هرچند بعضی از آنها به همان صورت اصلی باقی مانده‌اند.

برشی از کتاب 

غروب یکی از روز‌های کوتاه پاییز دل‌انگیز بود، روز کاری ما تمام شده بود، آن روز از بس که با بچه‌ها سروکله زده بودم گلویم گرفته و خیلی خسته و کوفته شده بودم. وقتی به خانه برگشتم بعد از انجام کار‌های ضروری‌ام شام خوردم سپس برای رفع خستگی توی هال به حالت دراز‌کش به بالشی تکیه دادم، نمی‌دانم کی پلک‌هایم روی هم رفت، در حالت خواب و بیداری احساس می‌کردم که صدایی می‌شنوم، چشمم را باز کردم دختر کوچولویم را بالای سرم دیدم که با صدای نازکش می‌گفت بابایی کسی زنگ منزلمان را می‌زند مثل اینکه مهمان برامون اومده بلا‌درنگ از جا برخاستم رفتم در حیاط را باز کردم، آنها را شناختم، آقای داوودی با خانواده‌اش بودند.

داوودی یکی از همکاران صمیمی و قدیمی‌ام بود که امسال به‌ تازگی بازنشسته شده بود و منزلشان هم دو سه خیابونی آن طرف‌تر از منزل ما بود سلام و احوالپرسی گرمی کردیم، بعد آنها را به داخل دعوت کردم، وارد اتاق پذیرایی شدیم و همه کنار هم روبه‌روی تلویزیون نشستیم.

همان‌طور که همه نشسته بودیم ضمن خوردن چای و میوه، هر کدام از هر دری سخن می‌گفتیم تا این که صحبت از اتفاقات و تجربه‌های گذشته‌ی شغلی به میان آمد، آقای داوودی آه آرامی کشید و گفت نمی‌دانم کی و چطوری این سی سال آموزگاری‌ام گذشت، حالا که بازنشسته شده‌ام حسابی دلم هوای همکاران و مدرسه و درس و مشق بچه‌ها را کرده. آقای داوودی با لحن و بیان بلند‌تری گفت: جالب این است که هر وقت همکاری می‌بینم و یا از جلوی در مدرسه‌ای رد می‌شم به یاد آن دوران آموزگاری خودم می‌افتم و از روز‌های اول و تا پایان خدمتم مثل یک فیلم از جلوی چشم و ذهنم رد می‌شوند.