اثیری

کتاب اثیری به قلم رامین پیرئی‌نیا که یک داستان خیالی از ذهن خود با قلم ساده و دلنشینش نوشته است. رمانی فوق‌العاده با ترکیب جذاب عشق و معما

بخشی از متن اثیری می‌خوانیم

در نیمه‌باز بود و بالای آن صفحه‌ی فلزی بزرگی را که نشانه‌ی شناسنامه‌ی دانشگاه بود، نصب کرده بودند. از رنگ تازه‌اش که به طفل تازه به دنیا آمده می‌ماند، می‌شد تازگی گماشتنش را فهمید. درست روبروی ساختمان استراحتگاه، ساختمان اصلی و محل کلاس‌ها قرار داشت که در آن لحظه نگاهی به سویش نکردم.

نرم نرمک یک لنگه‌ی در را هل دادم و به حال تحیر و ایستاده که وارد بشوم یا نه؟! به ساختمان نگاه کردم. در کاملاً باز شد، به‌طوری‌که همه جای ساختمان قابل‌مشاهده بود. چند قدم جلو رفتم و در آستانه در ایستادم.

در سمت راست چشمانم، منظره‌ی چندان خوشایندی نبود؛ چراکه یک باغ بزرگ قرار داشت که بوی تعفن از گوشه و کنارش به مشامم می‌رسید. گویا باغبان آن، سال‌هاست که دنیا را بدرود گفته و دیگر احدی مجال پرداختن به درختان و گل‌ها را نداشته است.

در جانب چپ، اتاقک‌های کوچکِ توالت که تعدادشان به دوازده‌تا می‌رسید، ردیف شده بودند و در روبرویشان شیرهای آبِ مخصوص شست‌وشو قرار داشت. کمی آن‌طرف‌تر از اتاقک‌ها، یک راه‌پله‌ی کوچک که مرزی برای دخول به حیاط بزرگ بود، وجود داشت. اتاق‌های استراحتگاه و سالن غذاخوری به‌صورت عرضی و در کنار یکدیگر در همان سمت چپ نگاهم قرار داشتند.

بعد از چندی که محیط اطرافم را زیر نظر داشتم، شخصی از میان دورترین درختان باغ برایم دست تکان داد و به‌تعجیل سمت من ‌آمد. از سر و وضع ساده‌‌اش می‌شد دریافت که مستخدمی است که نخستین روزهای به کار گماشتنش را سپری می‌کند.