پروانه‌ای پرید…

کتاب پروانه‌ای که پرید… داستان بسیار زیبا و جذاب که به قلم زیبای داود فرامهر نوشته شده است. من در روشنای نور خیره بودم. ولی نور به سمت مغرب می‌شتافت. آنجا که خدا می‌گفت: ((در مغرب آرامش بروز می کند))؛ و من اندوه گذشته‌ام را پیله می‌بستم.

برشی از متن 

در سمت دیگر در آنسوی رود سنگریزه‌ها ثابت بودند. شاید موجی از آب آنها را حرکتی دهد.

پلک هم نمی‌زدند همین‌طور نگاه می‌کردند. رود به سمت هیچ سمتی حرکت می‌کرد.

نگو که عقل از سرم پریده است بگو فکر پریدن دارم. هیچگاه به خالی یا هیچ نگاه نکن. راه ساده‌ای برایت پیدا کرده‌ام: چشمانت را می‌بندی و به آن چیزهایی که می‌خواهی فکر می‌کنی. به آن چیزهایی که باید داشته باشی. فقط همین.

لیوانی را تا نیمه از آب پر کن. به آن نگاه کن چه چیزی می‌بینی؟……بله حتما آب.

آب تا کجاست؟…..معلوم است تا نیمه. ولی به آب نگاه می‌کنی نه به نیمه خالی. این ماهیت فکر مثبت است:

«نگاه به نیمه پر لیوان»

پشت مقبره بابا یوسف درست جایی که دیوار با سطح زمین مماس می‌شد سوراخی بود که آب اضافی باران از آنجا بیرون می‌رفت. گربه‌ای از داخل سوراخ به بیرون خزید و با نگاه کسی که به همه چیز شک دارد دوروبرش را ورانداز کرد و آهسته خودش را درون شکاف‌های لبه‌ی پرتگاه پنهان کرد. بابا یوسف با تمام وجودش که یک اتاقک چهار گوش از آجر و ملات گل است به سختی ریشه های کٌناری که درون حیاط کوچکش روییده خودش را محکم به لبه‌ی پرتگاهی که مشرف به رودخانه بود چسبانده بود…