1984

 رمان 1984 نوشته جورج اورول، بیانگر روحیه‌ای خاص و هشداردهنده است. روحیه‌ی به تصویر کشیده شده در این کتاب، نومیدی نسبت به آینده‌ی انسان است و به همگان هشدار می‌دهد که اگر روند تاریخ تغییر نکند. انسان‌ها در سراسر دنیا، بی‌آنکه خود بدانند، خصوصیات انسانی خود را از دست می‌دهند و به آدم‌هایی ماشینی و بی‌روح تبدیل می‌گردند.

1984 ما را از خطری آگاه می‌کند که امروز تمام انسان‌ها با آن رودررو هستند، خطر جامعه‌ای با آدم‌های ماشینی که کوچک‌ترین نشانی از فردیت، عشق و افکار نقادانه در آن‌ها باقی نمانده است، ولی به دلیل «دوگانه باوری» از وضعیت خود آگاه نیستند. چنین کتاب‌هایی هشدارهایی جدی و قدرتمند محسوب می‌شوند و چه تلخ خواهد بود اگر خواننده از سر خود بینی، کتاب 1984 را صرفاً داستانی درباره‌ی خشونت استالنیستی ارزیابی کند و اشاره‌ی آن به جامعه‌ی امروزی ما را در نیابد.

در بخشی از کتاب 1984

یکی از روزهای بسیار سرد ماه آوریل بود و ساعت‌ها با نواختن سیزده ضربه، ساعت یک را اعلام می‌نمودند. وینستون اسمیت در حالی که برای فرار از باد سرد موذی، سر در گریبان فرو برده بود، به سرعت از لای درهای شیشه‌ای به درون عمارت پیروزی خزید و گردبادی از گردوخاک را با خود به درون آورد.

در راهرو، بوی کلم پخته و حصیر کهنه می‌آمد. بر روی دیوار راهرو، پوستر رنگی بزرگی نصب شده بود که برای چنین قضایی نامناسب می‌نمود. تصویری عظیم، به پهنای بیش از یک متر، که چهره‌ی مردی تقریباً چهل و پنج ساله، با سبیل‌های کلفت سیاه رنگ و جذابیتی خشن را نشان می‌داد. وینستون به طرف پله‌ها رفت. زحمتِ امتحان کردن آسانسور را به خود نداد، چون در بهترین شرایط هم به ندرت درست کار می‌کرد، چه رسد به حالا که جریان برق، به منظور صرفه‌جویی برای استقبال از «هفته ابراز تنفر» در ساعاتی از روز قطع بود.