مرضیه

کتاب مرضیه روایتی است استثنایی از دل تاریک‌ترین سال‌های جنگ ایران و عراق؛ روایتی که این بار از زبان سیده ندا موسوی فرد، بیان می‌شود؛ روایتی که کمتر کسی از آن سوی خطوط جنگی با این دقت و صداقت گفته است. این اثر فقط یک زندگینامه‌ی خودنوشت در دوران جنگ نیست؛ بلکه روایتگر زندگی انسانی است که در کشاکش انتخاب و حوادثی قرار می‌گیرد که تقدیر و تاریخ برایش رقم زده است.

برشی از کتاب 

ساعت یک ظهر بود. حرکت کردیم.         

وارد دشتی صاف شدیم. گَرد بود و خاک که در آغوش هم می‌لولیدند و بالا می‌رفتند.

تعدادی سنگر کنار هم ردیف شده و رزمنده‌ها دایره‌وار گرد هم ایستاده بودند. دو تا ضد هوایی و چند تانک و نفربر بی‌ترتیب روی خاک‌های نرم، چُمباتمه زده بودند.

به پل که رسیدیم پیاده شدیم. خورشید با وقار هرچه‌ تمام‌تر می‌تابید. غبار دانه‌ درشتی روی صورتم غلتید. دو طرف پل را بادیگاردهای لباس‌خاکی‌اش محافظت می‌کردند.

یکی از برادرهای رزمنده ما را به‌طرف پل هدایت کرد. گفت: «دیده‌بان‌های دشمن کاملاً روی پل دید دارن. 

به‌ راحتی می‌تونن در کسری از ثانیه پل رو مورد هجمه‌ی توپ‌هاشون قرار بدن؛ اما واقعاً انگار خدا خودش دستاش رو حائل پل کرده! که هنوز این‌چنین باصلابت میانه‌ی میدون ایستاده و میدون‌داری می‌کنه.

بارها پیش اومده که قایق‌های حمل مواد غذایی رو که به‌طرف خط مقدم در تردد بودن موردحمله قرار داده؛ اما خراشی به صورت پل نیفتاده. 

پیش اومده روزها غذا به بچه‌ها نرسیده و مجبور شدیم با هلیکوپتر براشون غذا ببریم. گاهی هم از ارتفاعی نزدیک کنسروها رو براشون پایین انداختیم.

ما برای حفظ این پل ارتباطیِ بینِ خط‌های اول جبهه، خیلی شهید و مجروح دادیم.» تا نیمه‌های پل رسیده بودیم. صدایی متوقف‌مان کرد.

آنچه در این کتاب می‌خوانیم

• آغازِ راه روشن

• طبل و کوس، هُول باشد وقت جنگ * وقت عشرت با خواص آواز جنگ

• یک جان که قابل شما نیست

• لاله‌ها زود پژمرده می‌شوند