کُهنَک در کنکاش زمان

کتاب کُهنَک در کنکاش زمان نوشته‌ی جهانگیر خواجوی، کهنک جزو بخش حومه شهرستان دزفول و در جنوب‌شرقی آن قرار گرفته است. 

اول، لازم می‌دانم خالصانه‌ترین احساساتم را نسبت به مؤلفی که در دهه‌ی پایانی ۴۰، با ثبت دقیق و زیرکانه اطلاعات فرهنگ عامه “کُهنَک”، علاوه بر خدمتی بزرگ به مردم کهنک، به‌واقع خدمتی بزرگتر به شهر، استان و کشورمان نموده است، تقدیم نمایم. آقای دکتر اصغر کریمی، روایت‌گر عرصه‌ی فرهنگی و ادبی، از دانشگاه تهران دهه فوق، با هوشیاری تمام سعی در شناساندن موقعیت جغرافیایی، اوضاع عمومی، نوع معماری، نوع نان پختن، تعداد جمعیت، وضعیت کشاورزی، نحوه‌ی لباس پوشیدن، چگونگی اجرای مراسم ازدواج، پاره‌ای اعتقادات و مراودات اقتصادی دیار کهنک نموده‌اند، به‌طوری که هر خواننده‌ای که به‌ویژه اهل روستای کهنک بوده و حداقل ۵۰ سال از عمر خود را سپری نموده باشد.

برشی از کتاب 

خانه‌های کهنک معمولاً دارای چند قسمت است، یکی «تولامردون»  که اطاق بزرگی است برای پذیرایی از مهمان و البته بهترین اطاق خانه که درازایش گاهی به چند برابر پهنایش می‌رسد. تولامردون چند در ورودی دارد و در بعضی خانه‌ها این درها را دولنگه‌ای ساخته‌اند. موقعی که مهمانی وارد می‌شود، فوراً چند تکه فرش در کف آن می‌اندازند و چند متکا هم به دیوار تکیه می‌دهند برای پشتی مهمان‌ها و شروع می‌کنند به پذیرایی. تو زفت بنشین  اطاقی است که صاحبخانه با زن و بچه‌هایش در آن زندگی می‌کنند و تمام خرد و ریز زندگیشان در این اطاق جمع است. در دیوارهای این اطاق حفره‌هایی است برای گذاشتن اشیاء کوچک و مثلاً چیزی به جای طاقچه. در بالای دیوارها هم رفهانی دارند که خودشان «رفک» می‌گویند. پستویی هم در گوشه اطاق نشیمن برای گذاشتن اثاثیه دست‌وپاگیرشان ساخته‌اند که خودشان این پستوها را «طاقچه» می‌نامند.