محمد علی بهمنی را بشناسیم

محمدعلی بهمنی در ۲۷ فروردین سال ۱۳۲۱ در شهر دزفول به دنیا آمد.

وی دوران کودکی و نوجوانی را در تهران، کرج و بندرعباس گذراند و پس از تحصیلات مقدماتی از زمان کودکی در چاپخانه‌های تهران به کار پرداخت. او در چاپخانه با زنده یاد «فریدون مشیری» که آن روزها مسئول صفحه ادبی هفت‌تار چنگ مجله روشنکفر بود، آشنا شد و نخستین شعرش در سال ۱۳۳۰، یعنی زمانی که او تنها ۹ سال داشت، در مجله روشنفکر به چاپ رسید.

شعرهای وی از همان زمان تاکنون به طور پراکنده در بسیاری از نشریات کشور و مجموعۀ شعرهای مختلف و جنگ‌ها، انتشار یافته است و بسیاری بر این عقیده‌اند که غزل‌های او وام‌دار سبک و سیاق نیماست.

بهمنی از سال ۱۳۴۵ همکاری خود را با رادیو آغاز کرد و پس از آن به شغل آزاد روی آورد.

او از سال ۱۳۵۳ ساکن بندرعباس شد و پس از پیروزی انقلاب، به تهران آمد و مجدداً به سال ۱۳۶۳ به بندرعباس عزیمت کرد و در حال حاضر نیز، ساکن همانجاست.

وی در قالب‌های مختلف از کلاسیک، نیمایی و سپید به سرودن پرداخته است. اما وجه غالب شعرهای او، غزل می‌باشد.

«بهمنی» را می‌توان از زمره ترانه‌سرایان موفق این روزگار دانست. او تاکنون با شرکت در برخی همایش‌های سراسری شعر دفاع مقدس، علاقه‌مندی خود را به حضور در این عرصه نشان داده است.

محمدعلی بهمنی در سال ۱۳۷۸ موفق به دریافت تندیس خورشید مهر به عنوان برترین غزل‌سرای ایران گردید.

مجموعه اشعار

• باغ لال (۱۳۵۰)

• در بیوزنی (۱۳۵۱)

• عامیانه‌ها (۱۳۵۵)

• گیسو، کلاه، کفتر (۱۳۵۶)

• گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود (۱۳۶۹)

• دهاتی (۱۳۷۷)

• غزل (۱۳۷۷)

• شاعر شنیدنی است (۱۳۷۷)

• عشق است (۱۳۷۸)

• نیستان (۱۳۷۹)

• کاسهٔ آب دیوژن، امانم بده (۱۳۸۰)

• این خانه واژه‌های نسوزی دارد (۱۳۸۲)

• من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم (۱۳۸۸)

• غزل زندگی کنیم (گزیده غزل) (۱۳۹۲)

najm