شب روباه

کتاب شب روباه نوشته مرتضی نظیف مجموعه‌ای از ده داستان کوتاه است که با بیانی روان و صمیمی نگاشته شده‌اند و شما را وارد دنیای آدم‌هایی می‌کنند که همراه با آن‌ها می‌خندید، گریه می‌کنید یا به فکر فرو می‌روید.

درباره کتاب شب روباه:

زبان داستان‌های این کتاب خودمانی و شیوا و اصطلاحات به کار رفته و داستان‌پردازی‌ها بسیار دقیق و ماهرانه انجام شده است که این اتفاق خود مهارت و چیره‌دست بودن نویسنده کتاب، مرتضی نظیف را نشان می‌دهد. او به خوبی توانسته است داستان‌ها و حکایت آدم‌ها را از گذشته‌های دور و دراز به هم ببافد و پردازش کند تا شما بتوانید همراه با شخصیت‌ها در مسیر داستان پیش بروید. حال و هوای هر کدام از داستان‌های این مجموعه مخصوص خودش است. یک قصه در شوش می‌گذرد یک قصه در تربت، در یک داستان با دخترک عرب خوزستانی همراه می‌شوید و در داستانی دیگر با سربازی که از میدان جنگ به لانه یک روباه پناه برده است.

مطالعه کتاب شب روباه مناسب چه کسانی است؟

کسانی که به خواندن مجموعه داستان‌های کوتاه ایرانی و معاصر علاقه دارند و از داستان‌هایی با موضوعات جنگی لذت می‌برند، مطالعه این کتاب را از دست ندهند.

در بخشی از کتاب شب روباه می‌خوانیم:

سیاهی شب بر فضای کوه و دره خیمه‌ای سنگین زده بود. سوز سرد پاییزی دشت را در احاطه داشت. گویی با وزیدن هر نسیم دره بیش‌تر در خودش فرو می‌رفت. گرگ‌ها و شغال‌ها در تاریکی شب دلیر شده بودند، زوزه‌ی شرورانه‌شان در دل کوه می‌پیچید و خون سگ‌های گله را به جوش می‌آورد، به‌طوری که بی‌قرار در اطراف سیاه چادرها می‌چرخیدند و به شدت پارس می‌کردند.

خانی، دلاور ایل طولابی که معلوم بود خواب به چشمانش راه نیافته از درد شانه‌اش چون ماری زخمی به خود می‌پیچید و آرام ناله می‌کرد.

خروس‌خوان دوم هم گذشته بود که خاتون، مادر خانی، زن دنیادیده و به قولی پرستار جنگ‌های ایل با مرهمی که از زرده‌ی تخم‌مرغ، آرد و گیاهان دارویی درست کرده بود با مهری مادرانه آمد و کنار خانی نشست تا مرهم زخم را عوض کند. خانی نالید.

– دالِکه آروم‌تِر.

زن، خانی را نوازشی مادرانه کرد و گفت: «تِفنگ‌چی ایل و بی‌طاقتی!» و با مکثی ادامه داد: «یا شاید تیر انگلیسی دردش بیشتره؟»

خانی خاموش درد را تحمل کرد. مادر بعد از بستن زخم سفارش کرد تا او کمی بخوابد و رفت قسمت زنانه‌ی سیاه چادر تا استراحت کند.

سپیده داشت از راه می‌رسید. شعله‌ی چراغ موشی روی صورت پرجذبه و ریش بلند خانی می‌رقصید. چشمان درشت او به نور رقصان چراغ خیره شده بود و صورت زیبایش زیر هجوم امواج خاطره، در هاله‌ای ابهام‌آمیز فرو می‌رفت و در افکار دور و درازی غرق می‌شد.